İnsan canından birini Allah'ın Huzuruna uğurladığında isyana ve duaya aynı anda her iki ucada çok yaklaşıyor.
Görünmeyen bir Yaratıcı vaden doldu, Haydi dediğinde!
Sevenleri için zaman duruyor...
Belki de hiç başlamıyor bir daha o Zaman dediğimiz süreç ...
Bilmiyoruz!
başımıza gelmeden kişiye özel bu ruh acısının bizde bırakacağı yıkımı, yeniden yaratım sürecini hiç bilmiyoruz.
Geçen sene dedemi, bu sene sedanın babaannesini ve bugünde beni iş hayatında yoktan vareden; mail atmayı, dilekçe yazmayı, vefayı öğreten 25 yıllık abimin babasını uğurladık Rabbimin huzuruna...
İnsan ne kadar çok severse ateş o denli ağır ve yakıcı oluyor sevenleri için...
Sıralı ölüm dediğimiz beklenti, bizi ne kadar çok hayalkırıklığına uğratırsa, o denli dalsız budaksız kalıyoruz acıların içinde...
Ve terki diyar eyleyenle hayallerimizi ne kadar az gerçekleştirdiysek o kadar çaresiz ve pişmanız.
Bu yazının bir amacı yok, benim gibi korkak birinin her gün kendini annesini babasını geceleri öldürüp öldürüp ağlayarak uyuduğu bu dünyada, değil bu yazının hiç bir cümlenin "sevdadan ve iyilikten başka" anlamı yok.
Bazen kaybetmek korkusundan öyle cahilce cümleler kuruyor ki zihnim...
Keşke diyorum Babalar ve Annelerden önce evlatlar kaybolsa... göğe çekilse...
Sonra anlıyorum ki böyle bencilce ve insafsız bir cümle olamaz.
Susuyorum.
Allah Ali Rıza Abime Sabrın en kuvvetlisini versin.
Bu en zor sınavdan evlatlarımız için en az yarayla çıkmak zorundayız.
Çaremiz yok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder